Łacina ludowa
odmiana łaciny, będąca codziennym językiem mówionym przeciętnego Rzymianina / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Łacina ludowa?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Łacina ludowa, także łacina potoczna, język praromański (łac. sermo vulgaris „mowa plebejska”)[1] – jedna z dwu odmian łaciny, która używana była na obszarze starożytnego Imperium Rzymskiego, a mianowicie ta będąca codziennym językiem mówionym przeciętnego Rzymianina (w przeciwieństwie do języka literackiego, kulturalnego)[2]. Łaciną ludową mówiły szerokie masy społeczeństwa rzymskiego pozostające poza lub pod małym wpływem szkoły i modeli literackich, czyli rzemieślnicy, żołnierze, kupcy, wieśniacy, ale posługiwali się nią na co dzień także wykształceni politycy i pisarze w rozmowach prywatnych, w kontaktach z członkami rodziny, przyjaciółmi czy służbą[3].
Chociaż różnice między językiem potocznym a kulturalnym obecne były prawdopodobnie już wcześniej, po raz pierwszy uwidoczniły się one wyraźnie w tekstach epoki cesarza Augusta. W miarę upływu lat to zróżnicowanie jeszcze bardziej się pogłębiało (głównie na skutek oddziaływania szkoły, która widziała w łacinie klasycznej wzór do naśladowania), aż doszło wreszcie do przerodzenia się łaciny w języki romańskie. Zmiany, które dotyczyły żywego języka mówionego, obejmowały wszystkie płaszczyzny systemu językowego: fonetykę, morfologię, składnię i słownictwo[4].