Gebruiker:Pimbrils/Overig/Nederlandse schilderkunst in de Gouden Eeuw
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De Nederlandse schilderkunst in de Gouden Eeuw refereert aan de periode in de 17e eeuw in de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden, waarin de schilderkunst tot grote bloei kwam. De voorspoed in handel en de vrije economische ontwikkeling na de overheersing door de Spanjaarden leidden tot een geheel nieuwe dynamiek in een door veilingen gedomineerde kunsthandel. De vraag naar schilderijen nam enorm toe en kunstschilders moesten zich op deze nieuwe markt van elkaar zien te onderscheiden. Dit leidde tot een grote artistieke dynamiek en een geheel eigen stijlontwikkeling. De dominante richting sloot aan bij Italiaans gewortelde stromingen als de barok en het caravaggisme, maar neigde allengs onder invloed van het calvinisme meer naar een ingetogen realisme. Deze schilderwijze zou als uiteindelijk typisch "Hollands" worden bestempeld. Parallel daaraan waren ook het classicisme en het maniërisme van invloed.
Thematisch kwam de bloei in de 17e-eeuwse Nederlandse schilderkunst tot uiting in vrijwel alle genres. Historische en Bijbelse taferelen, vaak allegorisch uitgewerkt, portretten (zowel individuele als groepsportretten), huiselijke taferelen, interieurs, landschappen, stadsgezichten, zeegezichten en stillevens: vrijwel elk onderwerp kende zijn eigen bloeiperiode.
De belangrijkste Nederlandse kunstschilders uit de Gouden Eeuw zijn Rembrandt van Rijn, Johannes Vermeer en Frans Hals, soms aangevuld met namen als Jacob van Ruisdael en Jan Steen.[1] De uitstraling van hun werken nam iconische vormen aan en oogstte blijvende bewondering,[2] zowel binnen als buiten de landsgrenzen. Tot in de huidige tijd geldt hun schilderkunst als een van de belangrijkste handelsmerken en trekpleisters van Nederland.