Неореализам (филм)
From Wikipedia, the free encyclopedia
Неореализмот било културно движење, појавено и развиено во Италија за време на Втората светска војна и во непосредниот повоен период, кое имало многу важни влијанија врз современата кинематографија (особено во годините помеѓу околу 1943 и 1955 година).[1] Во кинематографската област, главните претставници на движењето, кое настана спонтано и некодифицирано, биле, во четириесеттите, режисерите Роберто Роселини, Лукино Висконти, Виторио Де Сика, Алдо Вергано, Џузепе Де Сантис, Пјетро Џерми, Алберто Латуада, Ренато Кастелани, Лујџи Зампа, Алесандро Блазети и сценаристите Чезаре Sаватини и Серџо Амидеи, на кои во следната деценија им се придружуваат и Лучано Емер, Лујџи Коменчини, Џани Пучини, Антонио Пјетранџели, Франческо Мазели, Карло Лицани, Пјер Паоло Пазолини и Франческо Рози. Независно се поставуваат и Федерико Фелини (чија што кинематографија ќе биде поврзана со терминот магичен реализам и, последователно, фантареализам)[2] и Микеланџело Антониони, кој првично се придржува до неореализмот со некои познати документарни филмови (меѓу кои Gente del Po од 1943 / 1947 година и NU - Nettezza Urbana 1948) и, до одреден степен, со филмот Cronaca di un amore (1950), за потоа да се дистанцира од него во текот на 1950-тите (неговиот неореализам првично бил дефиниран како егзистенцијализам на душата или дури и внатрешен егзистенцијализам ).
Неореалистичките филмови се одликуваат со заплети сместени претежно меѓу сиромашни и работничките класи, со опширно снимање на отворено, и често се земаат непрофесионални актери за секундарни, а понекогаш и за примарни улоги. Филмовите главно ја претставуваат економската и моралната ситуација на поствоена Италија и ги изразуваат промените во чувствата и условите за живеење: надеж, откуп, желба да се остави минатото зад себе и да се започне нов живот, фрустрација, сиромаштија, очај. За подобро да се претстави секојдневната реалност, во раните години на развојот и ширењето на неореализмот, филмовите често се снимаат на отворено, со воените пустошења во позадината; од друга страна, комплексот на филмските студија, кој бил центар на италијанската филмска продукција од април 1937 година, т.е. Чинечита, бил окупиран во непосредниот повоен период од раселени лица, со што бил привремено недостапен за режисерите.