Винчанска култура
археолошка култура / From Wikipedia, the free encyclopedia
Винчанска култура — неолитска археолошка култура која била распространта во Југоисточна Европа, во денешните државиСрбија и помали делови од Бугарија, Косово, [б 1] Македонија, Грција, Босна и Романија (особено Трансилванија), која опстојувала во периодот 5700–4500 п.н.е. или 5300–4700/4500 п.н.е.[1][2][3] Оваа култура името го добила според археолошкиот локалитет, Винча-Бело Брдо, голема населба откриена од српскиот археолог Милоје Васиќ во 1908 година. Таа ги претставува материјалните остатоци од праисториското општество главно одликувано со населбите и ритуалното однесување.
Други називи | Турдаш Тордос |
---|---|
Хоризонт | Прв умерен неолит |
Раздобје | среден неолит |
Години | 5700–4500 п.н.е. |
Типско наоѓалиште | Винча-Бело Брдо |
Поважни наоѓалишта | Белоградчик Црквине Дреновац Гомолава Горна Тузла Плочник Рудна Глава Селевац Тартарија Турдаш Винча-Бело Брдо, типот локалитет Враца Вршац |
Особености | Големи телски населби Антропоморфни фигурини Винчански симболи |
Претходи | Старчевачка култура |
Следи | Mondsee group |
Технологијата на земјоделство за прв пат воведена во регионот за време на првиот умерен неолит била развиена понатаму од Винчанската култура, поттикнувајќи раст на населението и создавајќи некои од најголемите населби во праисториска Европа. Овие населби одржувале висок степен на културна униформност преку размена на ритуални предмети на далечина, но веројатно не биле политички обединети. Различни стилови на зооморфни и антропоморфни фигурини се белег на културата, како и симболите на Винча, за кои некои претпоставуваат дека се најраната форма на прапишување. Иако конвенционално не се смета за дел од халколитот или „бакарното доба“, Винчанската култура го дава најраниот познат пример за металургија на бакар.