Մեծ Հայք (նահանգ)
From Wikipedia, the free encyclopedia
Մեծ Հայք (հայերեն՝ Մեծ Հայք), կոչվում է Հայկական նահանգը, որն առաջացել է Հայկական լեռնաշխարհում Արտաշես Ա թագավորի օրոք՝ Ք․ա. 2-րդ դարի վերջին։ Այս տերմինը հիմնականում օգտագործվում էր ժամանակակից հայ և օտարազգի հեղինակների կողմից՝ մատնանշելու տասնհինգ գավառները, որոնք կազմում էին հայկական թագավորությունները անտիկ, ուշ անտիկ և միջնադարյան ժամանակաշրջաններում[1]։