Otólito
From Wikipedia, the free encyclopedia
Os otólitos[1] (οτο-, oto-, oído + λιθος, lithos, pedra), tamén chamados estatoconios, estatólitos ou otoconios, son unhas estruturas que se encontran no sáculo e no utrículo do oído interno, concretamente no labirinto vestibular, dos vertebrados. Foron identificados tanto en vertebrados actuais coma extintos, e poden ser moi pequenos e numerosos (de decenas de microns) ou poucos e máis grandes (visibles a simple vista).[2] O sáculo e o utrículo, como conteñen otólitos, denomínanse órganos otolíticos, e son sensibles á gravidade e á aceleración linear, na percepción da cal interveñen os otólitos. Debido á súa orientación na cabeza, o utrículo é sensible a cambios no movemento horizontal, e o sáculo dá información sobre a aceleración vertical (como a que sentimos ao subir en ascensor). En peixes, anfibios e réptiles hai un terceiro órgano otolítico chamado laxena, que non está presente nos mamíferos. Os otólitos máis estudados son os dos peixes, xa que deles se pode obter moita información sobre o animal.
Otólito | |
---|---|
Órganos otolíticos do oído interno humano mostrando detalles do utrículo, otoconios, endolinfa, cúpula, mácula, célula filamentos das ciliadas, e nervio sacular | |
Cría de arenque. Lonxitude 30 mm; de 3 meses de idade; aínda transparente; os otólitos son visibles á esquerda do ollo. | |
Latín | statoconium |
Gray's | pág.1054 |
MeSH | Otolithic+Membrane |