Declaración Balfour
From Wikipedia, the free encyclopedia
A Declaración Balfour, redactada o 2 de novembro de 1917, foi unha manifestación formal e pública do goberno británico durante a primeira guerra mundial, para anunciar o seu apoio ao establecemento dun «fogar nacional» para o pobo xudeu na rexión de Palestina, que nese momento formaba parte do Imperio Otomán. A declaración foi incluída nunha carta asinada polo ministro de Relacións Exteriores británico (Foreign Office) Arthur James Balfour dirixida ao barón Lionel Walter Rothschild, un líder da comunidade xudía en Gran Bretaña, para a súa transmisión á Federación Sionista de Gran Bretaña e Irlanda. O texto foi publicado na prensa o 9 de novembro de 1917.
Declaración Balfour | |
---|---|
Creación | 2 de novembro de 1917 |
Autores | Walter Rothschild, Arthur Balfour, Leo Amery, Lord Milner |
Signatarios | Arthur Balfour |
Función | Confirmación do apoio do goberno británico ao establecemento dun «fogar nacional» en Palestina para o pobo xudeu. |
Durante o período das discusións do Gabinete de Guerra británico, que conduciu á declaración, a guerra máis ampla chegara a un período de estancamento. As tropas estadounidenses aínda non estaban despregadas e os rusos estaban distraídos pola axitación interna. O secretario do Gabinete, Mark Sykes, iniciou conversacións formais co líder sionista o 7 de febreiro de 1917, e Balfour pediu a Rothschild e a Chaim Weizmann que presentasen un proxecto de declaración pública o 19 de xuño. Outros borradores foron discutidos polo Gabinete británico durante setembro e outubro, con achegas de xudeus sionistas e antisionistas, pero sen representación da poboación local en Palestina, e a emisión da declaración final foi autorizada para o 31 de outubro. A discusión do gabinete sobre a aprobación describiu percibidos beneficios de propaganda entre a comunidade xudía mundial para o esforzo de guerra aliado. Na declaración pódese ler:
His Majesty's government view with favour the establishment in Palestine of a national home for the Jewish people, and will use their best endeavours to facilitate the achievement of this object, it being clearly understood that nothing shall be done which may prejudice the civil and religious rights of existing non-Jewish communities in Palestine, or the rights and political status enjoyed by Jews in any other country.O Goberno da Súa Maxestade contempla con beneplácito o establecemento en Palestina dun fogar nacional para o pobo xudeu e fará uso dos seus mellores esforzos para facilitar a realización deste obxectivo, entendéndose claramente que non se fará nada que poida prexudicar os dereitos civís e relixiosos das comunidades non xudías existentes en Palestina, ou os dereitos e o status político dos xudeus en calquera outro país.
A primeira parte da declaración foi o primeiro apoio público ao sionismo, o dereito do pobo xudeu a establecerse na Terra de Israel, por parte dunha potencia mundial. O termo «fogar nacional» non tiña precedentes no dereito internacional, e era intencionalmente confuso en canto a se estaba contemplado un Estado xudeu. Os límites previstos de Palestina non foron especificados, e o Goberno británico confirmou máis tarde que as palabras «en Palestina» non significaban que a totalidade de Palestina estaba destinada a ser o fogar nacional xudeu.
A segunda parte da Declaración foi engadida para satisfacer aos opositores desa política, quen afirmaban que doutro xeito se prexudicaría a posición da poboación local de Palestina e se fomentaría o antisemitismo contra os xudeus en todo o mundo. Mentres que a declaración tiña como obxectivo proporcionar a autodeterminación en Palestina para os xudeus de todo o mundo, fixo unha excepción á regra da autodeterminación dos árabes palestinos que formaban parte da gran maioría da poboación local, feito recoñecido polo Goberno británico en 2017.
A emisión da declaración tivo moitas consecuencias duradeiras. Galvanizou o apoio popular ao sionismo, levou á creación do Mandato británico de Palestina, que máis tarde se converteu en Israel e os territorios palestinos, e foi a orixe do conflito israelí-palestino, aínda en curso e considerado como o conflito máis intratable do mundo. Segue habendo controversia académica sobre varias áreas, incluíndo se a declaración contradí as promesas anteriores que os británicos puideron facer a Hussein ibn Ali al-Hashimi, o Xerife da Meca, na correspondencia McMahon-Hussein.