کنفسیوسگرایی
From Wikipedia, the free encyclopedia
کنفوسیوسگرایی، کنفوسیانیسم یا روئیسم مکتب فکری و رفتاری است که از چین باستان منشأ میگیرد. کنفوسیانیسم در صد مکتب فکری که از آموزههای فیلسوف چینی کنفوسیوس پیروی میکند، ریشه دارد و به اشکال مختلفی چون یک سنت، یک فلسفه، یک دین، یک دین اومانیستی یا خردگرا، یک روش حکومت یا یک سبک زندگی توصیف شدهاست.
کنفوسیوس خود را انتقالدهنده ارزشهای فرهنگی که از سلسلههای شیا (حدود ۲۰۷۰–۱۶۰۰ ق. م)، شانگ (حدود ۱۶۰۰–۱۰۴۶ ق. م) و ژو (حدود ۱۰۴۶–۲۵۶ ق. م) به او رسیده بود، میدانست. کنفوسیوسگرایی در عهد سلسله قانونگرا و اقتدارگرای چین (۲۲۱–۲۰۶ قبل از میلاد) سرکوب شد اما از بین نرفت. در زمان سلسله هان (۲۰۶ قبل از میلاد – ۲۲۰ میلادی)، رویکردهای کنفوسیوسی از مکتب هوانگ-لائو به عنوان ایدئولوژی رسمی پیشی گرفت، اما علیرغم این امپراتورها از تلفیقی از هر دو مکتب در کنار شیوههای رئالیستی مکتب قانونگرایی پیروی میکردند.
احیای کنفوسیانیسم در زمان سلسله تانگ (۶۱۸–۹۰۷) آغاز شد. در اواخر عهد تانگ، کنفوسیانیسم در واکنش به بودیسم و تائوئیسم تکامل پیدا کرد و در قامت نئوکنفوسیونیسم ظهور کرد. این شکل تجدیدحیاتیافته در دوره دودمان سونگ (۱۲۹۷–۹۶۰) منبع اصلی امتحانات امپراتوری و فلسفه غالب در میان طبقه مقامات دانشمند شد. الغای نظام امتحانات امپراتوری در سال ۱۹۰۵ پایانی بر کنفوسیانیسم حکومتی بود. روشنفکران جنبش فرهنگ نوین در اوایل قرن بیستم، کنفوسیانیسم را دلیل عقبماندگی چین میدانستند. آنها به دنبال تعالیم جدیدی رفتند تا جایگزین کنفوسیانیسم شود. برخی از این ایدئولوژیهای جدید شامل «اصول سهگانه خلق» در دوره جمهوری چین و سپس مائوئیسم در دوره جمهوری خلق چین است. در اواخر قرن بیستم، وجدان کاری کنفوسیوسی دلیل رشد اقتصادی در کشورهای شرق آسیا به شمار میرفت.