چونگچینگ
شهری در چین / From Wikipedia, the free encyclopedia
چونگچینگ (به چینی: 重庆؛ به انگلیسی: Chongqing؛ پینیین: Chóngqìng؛ وید-جایلز: Ch'ung-ch'ing؛ سیستم هجی پست چین: Chungking) شهری است در غرب کشور چین.[1] این شهر یکی از چهار شهر بزرگ چین است. جمعیت آن در سال ۲۰۰۸ میلادی برابر ۴٬۴۰۶٬۷۸۸ نفر تخمین زده شدهاست. در زمان جنگ جهانی دوم این شهر بهطور موقت پایتخت چین بود.[2] جمعیت آن با حومه بیش از سی و یک میلیون نفر است که با این حساب پرجمعیتترین منطقه شهری در بین کلانشهرهای چین است[3].
چونگچینگ
Chongqing 重庆 | |
---|---|
تالار بزرگ خلق | |
نقشه استانهای چین و جایگاه چونگچینگ | |
مختصات: ۲۹°۳۳′۳۰″ شمالی ۱۰۶°۳۴′۰۰″ شرقی | |
کشور | چین |
مدیریت کلانشهر | |
• شهردار | هوانگ کیفان |
مساحت | |
• کل | ۸۲٬۴۰۱ کیلومتر مربع (۳۱۸۱۵ مایل مربع) |
بلندی | ۷۷۸ متر (۲۵۵۲ پا) |
جمعیت (۲۰۱۰) | |
• کل | ۲۸٬۸۴۶٬۱۷۰ |
منطقه زمانی | یوتیسی ۸+ (CST) |
کد پستی | ۴۰۰۰ ۰۰–۴۰۹۹ ۰۰ |
پیششماره(های) تلفن | ۲۳ ۰۸۶ |
HDI | ۰٫۷۸۳ medium (هجدهم) |
GDP | تریلیون رنمینبی |
وبگاه |
این شهر از مراکز عمده صنعتی و بازرگانی جنوب غرب چین بوده است. در طول تهاجم ژاپن به چین در طول جنگ جهانی دوم و اشغال مناطق عمدهای از چین توسط ارتش ژاپن، شهر چونگچینگ به عنوان پایتخت موقت جمهوری چین و مرکز صنعتی این کشور در طول جنگ برگزیده شده بود.
در همین دوران، دولت شاهنشاهی ایران اولین دفتر دیپلماتیک خویش در جمهوری چین برقرار کرد. در سال ۱۹۴۵ میلادی، دولت ایران دفتر وزیر مختار را در شهر چونگچینگ برقرار کرد. یک سال بعد، در فوریه ۱۹۴۶ دفتر وزیر مختار ایران در چونگچینگ به سفارت ارتقاء یافت. اولین سفیر ایران در چین، سید علی نصر بود. اما استقرار سفیر ایران در شهر چونگچینگ طول زیادی نکشید، چرا که تنها پس از سه ماه، در ماه مه ۱۹۴۶، با پایان جنگ و بازگشت دولت چین به پایتخت قانونی آن زمان چین، در شهر نانجینگ، سفیر ایران نیز به شهر نانجینگ رفت.[4]