دستگاه عصبی محیطی
From Wikipedia, the free encyclopedia
دستگاه عصبی پیرامونی یا سامانه عصبی پیرامونی یا دستگاه عصبی محیطی (PNS) یا (peripheral nervous system) بخشی از دستگاه عصبی است که مغز و نخاع را به سایر قسمت های بدن متصل میکند. دستگاه عصبی پیرامونی در برگیرنده ۴۳ جفت عصب است که ۱۲ جفت به مغز و ۳۱ جفت به نخاع وصل است و به دو بخش سامانه عصبی خودگردان (خودمختار) و سامانه عصبی سوماتیک (ارادی) تقسیم میشود.
درخواست شده برای بهبود کیفیت این نوشتار، یک یا چند نمودار نشان دهنده نیازمند نقشه مفهومی است بارگذاری شود. درخواست تصاویر، طرحها، یا نمودارها را میتوانید در کارگاه گرافیک مطرح کنید. خواهشمند است این الگو را با الگوی درخواست رسانه بهتر، جایگزین کنید. برای اطلاعات بیشتر به صفحه بحث این نوشتار و/یا ویکیپدیا:درخواست تصویر مراجعه کنید. |
دستگاه عصبی پیرامونی شبکه گستردهای از رشتههای عصبی نخاعی و مغزی است که به مغز و نخاع متصل میباشند. این دستگاه دربرگیرنده سامانه عصبی پیکری (سوماتیک)، سامانه عصبی خودگردان و گیرندههای حسی است که به پردازش تغییرات پیرامون درونی و بیگانه کمک میکنند. این اطلاعات از طریق رشتههای عصبی حسی درونی به رشتههای عصبی مرکزی گسیل میشود.
سامانه عصبی خودگردان (رشتههای عصبی خودمختار سمپاتیک، پاراسمپاتیک و احشایی) کنترل غیرارادی اندامهای درونی، رگها، ماهیچههای قلبی و ماهیچههای صاف را بر دوش دارند. رشتههای عصبی سوماتیک (پیکری) حس و حرکت ارادی پوست، استخوانها، مفصلها و ماهیچههای استخوانی را بر عهده دارند.[1][2]
دستگاه عصبی پیرامونی مسیر ارتباطی بین دستگاه عصبی مرکزی و بقیه بدن میباشد که با تحریکات عصبی فعالیتهای بدن را تنظیم میکند.