چهاررنگبینی
From Wikipedia, the free encyclopedia
چهاررنگبینی (انگلیسی: Tetrachromacy)، (از یونانی tetra به معنای "چهار" و chromo به معنای "رنگ") شرایط داشتن چهار کانال مستقل برای انتقال اطلاعات رنگ یا داشتن چهار نوع یاخته مخروطی در چشم است. موجودات که دارای چهاررنگبینی هستند، چهاررنگبین نامیده میشوند.
در موجودات چهاررنگبین، فضای رنگی حسی چهار بعدی است، به این معنی که تطبیق اثر حسی طیفهای نوری که بهطور دلخواه انتخاب شدهاند در طیف مرئی آنها مستلزم مخلوطهایی از حداقل چهار رنگ اصلی است.
چهاررنگبینی در بین گونههای مختلف پرندگان،[2] ماهیها،[3] دوزیستان،[نیازمند منبع] و خزندگان نشان داده شده است.[3] جد مشترک همه مهرهداران یک چهاررنگبین بود، اما پستانداران به دلیل گلوگاه شبانه، دو رنگی را تکامل دادند و دو تا از چهار مخروط خود را از دست دادند.[4] سهرنگبینها میتوانند تقریباً ۱۰۰ میلیون ترکیب رنگ را ببینند، اما یک چهاررنگبین میتواند بیش از یک میلیارد ترکیب رنگ را ببیند.[نیازمند منبع]