وصیتنامه هایلیگنشتات
From Wikipedia, the free encyclopedia
وصیتنامهٔ هایلیگِنْشتات (به آلمانی: Das Heiligenstädter Testament) وصیتنامهای که لودویگ فان بتهوون، آهنگساز بزرگ آلمانی، به تاریخِ ۶ اکتبر سال ۱۸۰۲ و هنگامی که در روستای هایلیگِنْشتات، در نزدیکیِ وین[1] اقامت داشت، خطاب به دو برادرش، کارل (۱۷۷۴–۱۸۱۵) و نیکولاوس یوهان،[2] (۱۷۷۶–۱۸۴۸) نوشت، اما هرگز آن را برای آن دو نفرستاد.
متنِ این وصیتنامه نشاندهندهٔ بدحالیِ بتهوون، نگرانیِ او از وضعیتِ کمشنواییِ روزافزون، و تمایلش برای غلبه بر بیماریهای جسمی و مشکلات عاطفی با هدفِ ادامهٔ زندگی هنریاش است. بتهوون این نامه را هرگز نفرستاد و تا پایان عمر، آن را لابهلای یادداشتهای شخصیاش پنهان کرد و احتمالاً هرگز به کسی نشان نداد.
در ماه مارس ۱۸۲۷، اندکی پس از درگذشتِ بتهوون، آنتون شیندلر، دوست و شاگردِ او، و اشتفان فون بروینینگ، ناشرِ موسیقی، وصیتنامه را کشف کردند و اشتفان آن را در اکتبرِ همان سال انتشار داد.
نکتهٔ قابل تأمل و کنجکاویبرانگیز در سند این است که، در حالی که بتهوون نام «کارل» را در جاهای مناسب برده، هنگامی که نام یوهان را نوشته، فضاهای خالی گذاشتهاست ــ ازجمله در گوشهٔ سمت راستِ تصویرِ پیوست در این مقاله. کارشناسان توضیحات پیشنهادیِ متعددی برای این امر دادهاند، ازجمله اینکه
- بتهوون تردید داشته که نام کاملِ «یوهان» (نیکولاوس یوهان) را در این سندِ تقریباً قانونی ذکر کند یا خیر؛
- احساساتِ آهنگساز مانعِ ارسالِ وصیتنامه شده بود؛
- فرستادنِ این نامه برای پسرانِ پدری الکلی و سوءاستفادهگر، که نام او نیز یوهان بود و از او کینه و حتی تنفر داشته، و در زمانِ نوشته شدنِ نامه، ۱۰ سال مرگِ او سپری شدهاست.