نظارت گسترده
From Wikipedia, the free encyclopedia
نظارت گسترده، نظارت پیچیده بر همه یا بخشی از یک جامعه با هدف نظارت بر گروهی از شهروندان است.[1] این نظارت، بیشتر به وسیله حکومت محلی یا حکومت فدرال یا سازمانهای دولتی مانند آژانس امنیت ملی و اداره تحقیقات فدرال (افبیآی) انجام میگیرد. اما ممکن است شرکتها نیز (به نیابت از حکومتها یا به ابتکار خود) چنین نظارتی را انجام دهند. بسته به قانون اساسی و قوه قضائیه هر کشور، قانونی بودن و نیاز به دریافت اجازه برای نظارت گسترده، فرق میکند. این مهمترین نشانه تمایز رژیمهای تمامیتخواه است. همچنین اغلب، متفاوت از نظارت هدفمند انگاشته میشود.
نظارت گسترده، همیشه ابزاری لازم برای مقابله با تروریسم، پیشگیری از بزه و ناآرامی اجتماعی، حفاظت از امنیت ملی و کنترل جامعه دانسته شدهاست. درمقابل، همیشه از آن به خاطر زیر پا گذاشتن حریم شخصی، محدود کردن حقوق مدنی و سیاسی و آزادی، و غیرقانونی بودن، تحت برخی سامانههای قانونی یا قانون اساسی از آن انتقاد شدهاست. نقد دیگر این است که افزایش نظارت گسترده میتواند به توسعه یک دولت نظارتی یا دولت پلیس الکترونیک بینجامد که در آن با برنامههای آن مانند کوینتلپرو، آزادیهای شهروندی، نقض شده یا مخالفت سیاسی، تضعیف میشود. چنین دولتی میتواند به عنوان یک دولت تمامیتخواه شناخته شود.
در سال ۲۰۱۳ (میلادی) افشاگری[2] ادوارد اسنودن دربارهٔ نظارت جهانی، پرسشهای زیادی را دربارهٔ نظارت گسترده حکومتهای جهان مطرح کرد.[3] اسناد اسنودن، بحث دربارهٔ آزادیهای فردی و حق حریم شخصی در عصر اطلاعات را آغاز کرد و نظارت گسترده را به یک مسئله جهانی تبدیل کرد.[4][5][6][7]