نظارت هدفمند
From Wikipedia, the free encyclopedia
نظارت هدفمند یا رهگیری هدفمند گونهای نظارت، مانند شنود ارتباطات مخابراتی است که یک شخص مورد نظر را هدف میگیرد و با نظارت گسترده (رهگیری فلهای) فرق دارد. معمولاً نظارت گسترده متهم میشود که مردم بیگناه را ناعادلانه مانند مظنونان میانگارد، حقوق بشر، پیمانهای بینالمللی (معاهدهها) و همچنین قانون اساسی را زیر پا میگذارد و امنیت را موثرانه پیگیری نمیکند.[1]
یک گزارش سال ۲۰۱۴ (میلادی) مقامهای ارشد مجمع عمومی سازمان ملل متحد در امور ضدتروریسم و حقوق بشر، نظارت گسترده الکترونیک را محکوم میکند و آن را نقض آشکار حقوق پایه حریم شخصی تضمین شده در بسیاری معاهده و پیمانها میداند. این گزارش بین نظارت هدفمند که به وجود سوءظن پیشین به شخص یا سازمان مورد هدف، از پیش از آغاز نظارت، وابسته است با نظارت گسترده که به نفوذ اینترنتی ردهبالای کشورهایی که میتوانند به درونمایه ایمیل، تماس تلفنی، و تاریخچه وبگردی کاربران بیشماری دسترسی داشته باشند فرق میگذارد.[2]
مجلس اعیان بریتانیا بین دو گونه نظارت، اینگونه فرق میگذارد:[3]
- نظارت گسترده، نظارت «منفعل» یا «هدایتنشده» است. بر هیچ فردی به شکل ویژه تمرکز نمیکند و اطلاعات و تصاویر را برای استفاده احتمالی در آینده گردآوری میکند. دوربینهای مداربسته و پایگاههای داده، نمونههای نظارت گسترده هستند.
- نظارت هدفمند، نظارت هدایتشده بر افراد مشخص است و میتواند استفاده سازمان دولتی مجاز از قدرتهای خاص را شامل شود. نظارت هدفمند میتواند آشکار یا پنهان انجام شود و مأموران میدانی را درگیر کند. بر پایه لایحه مقررات قدرتهای تحقیقی ۲۰۰۰ اگر نظارت هدفمند پنهانی برای بازرسی یا عملیات ویژه انجام شود نظارت «هدایتشده» است. در مقام مقایسه، اگر این نظارت در جای مشخص یا با خودرو انجام شود «نظارت مزاحمانه» نامیده میشود. روشهای زیر نظر گرفتن هدف، شامل رهگیری ارتباطات، استفاده از داده «ترافیک» ارتباطی، دستگاههای نظارت دیداری، و دستگاههای حسگر حرکت افراد یا اجسام میشود.
بر پایه تصمیم دیوان دادگستری اروپا برای مبارزه با جرائم جدی از جمله تروریسم، تنها، رهگیری هدفمند داده موقعیت مکانی و ترافیک اینترنتی توجیه دارند.[4][5][6][7]