فرهنگ سینتاشتا
From Wikipedia, the free encyclopedia
فرهنگ سینتاشتا (انگلیسی: Sintashta culture) یا فرهنگ سینتاشتا پتروکا یا فرهنگ سینتاشتا آرکائیم ؛ فرهنگ باستانشناسی عصر برنز میانی در استپ اوراسیای شمالی در مرزهای شرق اروپا و آسیای مرکزی است که مربوط به دوره ۲۲۰۰–۱۸۰۰ قبل از میلاد بودهاست. این فرهنگ به طور گسترده ای به عنوان خاستگاه زبان های ایرانی و هندی (همچنین به نام زبان های هندی-ایرانی) در نظر گرفته می شود، که گویندگان آنها در ابتدا خود را آریا می نامیدند. قدیمیترین ارابههای شناختهشده در مقبره های سینتاشتا پیدا شدهاند، و این فرهنگ به عنوان یک نامزد قوی برای منشأ این فناوری در نظر گرفته میشود که در سراسر جهان قدیم گسترش یافت و نقش مهمی در جنگهای جهان باستان داشت. سکونتگاه های سینتاشتا نیز به دلیل شدت استخراج مس و فلزکاری برنز در آن قابل توجه است که برای یک فرهنگ استپی غیرمعمول است.از جمله ویژگی های اصلی فرهنگ سینتاشتا، سطوح بالای نظامی گری و سکونتگاه های مستحکم گسترده است که 23 مورد از آنها شناخته شده است.[1]
دوران | عصر برنز |
---|---|
تاریخها | ۲۰۵۰–۱۷۵۰ قبل از میلاد |
محوطه شاخص | سینتاشتا |
شهرهای مهم | سینتاشتا آرکائیم Petrovka |
ویژگیها | Extensive copper and bronze metallurgy Fortified settlements Elaborate weapon burials Earliest known chariots |
پس از | Corded Ware culture Poltavka culture فرهنگ آباشهوو |
پیش از | فرهنگ آندرونوو |