سندرم تورت
عارضهای شدیدتر از اختلال تیک / From Wikipedia, the free encyclopedia
سندروم تورِت یا نشانگان توره (به انگلیسی: Tourette's syndrome) (به اختصار: TS) یک اختلال عصبی رشدی شایع است که در دوران کودکی یا نوجوانی آغاز و با چند تیک حرکتی و حداقل یک تیک صوتی (آوایی) مشخص میشود. تیکهای رایج شامل پلک زدن، سرفه، صاف کردن گلو، بوییدن آشکار، و حرکات صورت هستند. این تیکها معمولاً حالت نیاز یا احساس ناخواسته در ماهیچههای تحت تأثیر، برای انجام تیک، ایجاد میکنند اما گاهی میتوانند بهطور موقت سرکوب شوند و در مکان، میزان و فرکانس تغییر کنند. سندرم تورت حالت شدیدتری از اختلالات تیک است. درحالی که نشانگان توره به صورت واضح مشاهده میشود، اختلال تیک اغلب توسط ناظران معمول مورد توجه قرار نمیگیرند.
سندرم تورِت | |
---|---|
نامهای دیگر | سندرم توره، اختلال تورِت، سندرم ژیل د لا تورِت (GTS)، اختلال تیک صوتی ترکیبی و چند حرکتی [د لا تورِت] |
ژیل د لا تورِت (۱۸۵۷–۱۹۰۴) همنام سندرم تورِت | |
تخصص | روانپزشکی، عصبشناسی، پزشکی کودکان[1] |
نشانهها | تیک عصبی[2] |
دورهٔ معمول آغاز | بهطور معمول در دوران کودکی[2] |
دورهٔ بیماری | دراز مدت[3] |
علت | ژنتیکی با تأثیرات محیطی[3] |
روش تشخیص | بر اساس تاریخچه و علائم[2] |
مدیریت | آموزش، رفتاردرمانی |
دارو | معمولاً هیچ، گاهی داروهای اعصاب و نورآدرنرژیکها[2] |
پیشآگهی | ۸۰٪ بهبودی تا از بین رفتن تیکها را در اواخر نوجوانی تجربه میکنند[3] |
فراوانی | حدود ۱٪ از کودکان[4] و نوجوانان بین ۰٫۳٪ و ۱٫۰٪ از جمعیت عمومی[5] |
طبقهبندی و منابع بیرونی | |
سندرم تورت زمانی به عنوان یک سندرم نادر و عجیب و غریب در نظر گرفته میشد و عموماً با کوپرولالیا (گفتن کلمات ناپسند یا حرفهای نامناسب و تابو) مرتبط بود؛ اما امروزه دیگر به عنوان یک سندرم نادر در نظر گرفته نمیشود و کوپرولالیا تنها بخش اندکی از اختلالات مرتبط با آن را تشکیل میدهد. تخمینهای صورت گرفته، مبتلایان به سندرم توره را حدود ۱٪ از کودکان و نوجوانانِ دانش آموز اندازهگیری میکند. هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص تورت وجود ندارد و همیشه به درستی شناسایی نمیشود یا ممکن است مبتلایان هرگز به دنبال مراقبت پزشکی نباشند، زیرا اکثر موارد خفیف هستند و شدت تیکها در اکثر کودکان با گذر از دوران نوجوانی کاهش مییابد. سندرم تورت حاد در بزرگسالی، اگرچه در رسانهها مورد توجه است، نادر بوده و تنها برای یک اقلیت کوچک، تیکهای شدید و ناتوان کننده میتوانند تا بزرگسالی نیز ادامه داشته باشد. تحقیقات نشان دادهاست سندرم توره بر هوش یا امید به زندگی تأثیر نمیگذارد.
هیچ درمانی برای این اختلال وجود ندارد و هیچ دارویی مؤثر واقع نمیشود. در بیشتر موارد، درمان دارویی برای تیک ضروری نیست و رفتاردرمانی، خط اول برای مدیریت آن به حساب میآید. آموزش بخش مهمی از هر طرح درمانی است و توضیح به تنهایی میتواند اطمینان کافی را برای عدم نیاز به درمان، در فرد مبتلا، ایجاد کند. بین افرادی که به کلینیکهای مراقبت سلامت ارجاع داده میشوند، سایر بیماریها، مانند اختلال کمتوجهی - بیشفعالی (ADHD) و اختلال وسواس فکری-جبری (OCD)، در بیشتر مبتلایان به سندرم تورت دیده میشود. این چندابتلایی اغلب باعث ایجاد آسیبپذیری نسبت به تیکها شده از این رو تشخیص صحیح و درمان آنها از اهمیت بالایی برخوردار است.
ژان مارتین شارکو، عصبشناس فرانسوی، سندرم تورت، را بر اساس نام کارورز خود، ژرژ ژیل د لا تورت، که در سال ۱۸۸۵ گزارشی از ۹ بیمار مبتلا به «اختلال تیک تشنجی» منتشر کرد، نامگذاری نمود. در حالی که علت دقیق آن ناشناخته است، اعتقاد بر این است که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در ایجاد آن نقش دارند. به نظر میرسد این مکانیسم شامل اختلال عملکرد در مدارهای عصبی بین عقدههای قاعدهای و ساختارهای مرتبط در مغز است.