داروی مسدودکننده عصبی-عضلانی
From Wikipedia, the free encyclopedia
داروهای مسدودکنندهٔ عصبی-عضلانی (به انگلیسی: Neuromuscular blocking drugs) انتقال عصبی-عضلانی را در محل اتصال عصبی عضلانی مسدود میکنند، که باعث فلج در عضلات اسکلتی مربوط به آن ناحیه میشود.[1] این فرایند از طریق تأثیر آنها بر روی گیرندههای استیلکولین پسسیناپسی (Nm) انجام میشود.
در استفادهٔ بالینی، مسدود شدن عصبی-عضلانی بهعنوان یک ضرورت در بیهوشی برای ایجاد فلج، اولاً برای فلج کردن تارهای صوتی و فراهم شدن لولهگذاری نای و ثانیاً برای بهینهسازی جراحی با مهار تنفس خودبهخودی و القای شل شدن عضلات اسکلتی استفاده میشود. از آنجایی که دوز مناسب داروی مسدودکنندهٔ عصبی-عضلانی ممکن است عضلات مورد نیاز برای تنفس (یعنی دیافراگم) را فلج کند، تنفس مکانیکی باید برای حفظ تنفس کافی، فراهم باشد.
بیماران حتی پس از بلاک عصبی کامل همچنان درد را حس میکنند. از این رو، داروهای بیهوشی عمومی و/یا مسکنها نیز باید برای جلوگیری از آگاهی از بیهوشی تجویز شوند.