ایالات امپراتوری
From Wikipedia, the free encyclopedia
یک ایالت امپراتوری یا دولت امپراتوری (لاتین: Status Imperii: Status Imperii; آلمانی: Reichsstand: Reichsstand، جمع: Reichsstände' ) بخشی از امپراتوری مقدس روم با نمایندگی و حق رأی در انجمن امپراتوری (Reichstag) بود. حاکمان این املاک میتوانستند از حقوق و امتیازات قابل توجهی استفاده کنند و فوری[1] بودند، به این معنی که تنها قدرت بالاتر از آنها امپراتور مقدس روم بود؛ بنابراین آنها توانستند با میزان قابل توجهی از خودمختاری بر سرزمینهای خود حکومت کنند.
سیستم ایالتهای امپراتوری جایگزین تقسیم منظمتر آلمان به دوکنشینهای در اوایل قرون وسطی شد. دوکنشینهای قدیمی کارولنژی به عنوان بخشهای اصلی آلمان تحت سلسله سالیان حفظ شدند، اما در اوایل دوره قرون وسطی تحت حکومت دودمان اشتاوفر بهطور فزایندهای منسوخ شدند و سرانجام در سال ۱۱۸۰ توسط فریدریش یکم، مشهور به فردریک بارباروسا به نفع تقسیمهای ارضی بیشتر لغو شدند. از سال ۱۴۸۹، ایالات امپراتوری در چینش ارائه شده در انجمن امپراتوری به سه قسمت تقسیم شد، کالج شاهزادگان انتخابگر (Kurfürstenkollegium/den Kurfürstenrat)، کالج شاهزادگان امپراتوری (Reichsfürstenrat) و کالج شهرهای امپراتوری. کنتها و نجیبزادگان علیرغم موقعیت بلافصلشان مستقیماً در رژیم حضور نداشتند، اما هر کدام با یک رأی در «نیمکت» (Grafenbänke) دستهبندی شدند. شوالیههای امپراتوری موقعیت فوری داشتند، اما در انجمن امپراتوری نماینده نداشتند.