Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Παλια αυτοκρατορια της Δυσης / From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία περιλάμβανε τις δυτικές επαρχίες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οποτεδήποτε διοικούντο από μια ξεχωριστή ανεξάρτητη Αυτοκρατορική αυλή. Συγκεκριμένα αυτός ο όρος χρησιμοποιείται στην ιστοριογραφία για να περιγράψει την περίοδο από το 395 έως το 476, οπότε υπήρχαν ξεχωριστές ισότιμες αυλές, που μοιράζονταν τη διακυβέρνηση της αυτοκρατορίας στις δυτικές και τις ανατολικές επαρχίες, με μια ξεχωριστή αυτοκρατορική διαδοχή για κάθε αυλή. Οι όροι Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επινοήθηκαν τα νεότερα χρόνια για να περιγράψουν πολιτικές οντότητες που ήταν de facto ανεξάρτητες. Οι Ρωμαίοι της εποχής δεν θεωρούσαν ότι η Αυτοκρατορία είχε χωριστεί σε δύο αυτοκρατορίες, αλλά την έβλεπαν ως μία ενιαία πολιτεία, που διοικείτο από δύο αυτοκρατορικές αυλές λόγω διοικητικής σκοπιμότητας. Η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατέρρευσε το 476 και η Δυτική αυτοκρατορική αυλή στη Ραβέννα διαλύθηκε επίσημα από τον Ιουστινιανό το 554. Η Ανατολική αυτοκρατορική αυλή επέζησε μέχρι το 1453.
Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία Senatus Imperium Romanum | |||||
| |||||
---|---|---|---|---|---|
Σύνθημα SPQR | |||||
Πρωτεύουσα | Μεδιόλανα | ||||
Γλώσσες | Λατινική γλώσσα | ||||
Θρησκεία | Χριστιανισμός | ||||
Πολίτευμα | Απολυταρχία | ||||
Αυτοκράτορας | |||||
- | 395 – 423 μ.Χ. | Φλάβιος Ονώριος | |||
- | 457 - 461 μ.Χ. | Μαϊοριανός | |||
- | 475 - 476 μ.Χ. | Ρωμύλος Αυγουστύλος | |||
Ιστορική εποχή | Μεσαίωνας | ||||
- | Διαχωρισμός της Ρωμαϊκή αυτοκρατορίας μετά τον θάνατο του Θεοδοσίου Α' | 17 Ιανουαρίου 395 | |||
- | Εκθρόνιση του Ρωμύλου Αυγουστύλου από τον Οδόακρο και αποστολή των αυτοκρατορικών εμβλημάτων στον Ζήνωνα | 4 Σεπτεμβρίου 476 | |||
Πληθυσμός | |||||
- | 400 εκτ. | 20−25,000,000 | |||
Νόμισμα | Ασσάριο | ||||
Αν και η Αυτοκρατορία είχε περιόδους με περισσότερους από έναν Αυτοκράτορες να κυβερνούν από κοινού στο παρελθόν, η άποψη ότι ήταν αδύνατο για έναν μόνο αυτοκράτορα να κυβερνήσει ολόκληρη την Αυτοκρατορία θεσμοθετήθηκε με μεταρρυθμίσεις στο Ρωμαϊκό δίκαιο από τον αυτοκράτορα Διοκλητιανό μετά τους καταστροφικούς εμφύλιους πολέμους και την αποσύνθεση της Κρίσης του Τρίτου Αιώνα. Αυτός εισήγαγε το σύστημα της τετραρχίας το 286, με δύο μείζονες αυτοκράτορες με τίτλο Αύγουστος, έναν στην Ανατολή και έναν στη Δύση, τον καθένα με ένα διορισμένο Καίσαρα (ελάσσονα αυτοκράτορα και διορισμένο διάδοχο). Αν και το τετραρχικό σύστημα κατέρρευσε μέσα σε λίγα χρόνια, η διοικητική διαίρεση Ανατολής-Δύσης διατηρήθηκε με τη μια ή την άλλη μορφή τους επόμενους αιώνες. Ως εκ τούτου η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπήρξε κατά διαστήματα σε αρκετές περιόδους μεταξύ του 3ου και του 5ου αιώνα. Μερικοί αυτοκράτορες, όπως ο Μέγας Κωνσταντίνoς και ο Θεοδόσιος Α΄, κυβέρνησαν ως μοναδικοί Αύγουστοι σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Πριν τον θάνατο του ο Θεοδόσιος Α΄ το 395 μοίρασε την αυτοκρατορία μεταξύ των δύο γιων του, με τον Ονώριο ως διάδοχό του στη Δύση, κυβερνώντας για λίγο από το Μεδιολάνο και μετά από τη Ραβέννα, και τον Αρκάδιο ως διάδοχό του στην Ανατολή, κυβερνώντας από την Κωνσταντινούπολη.
Το 476, στη Μάχη της Ραβέννας, ο Ρωμαϊκός Στρατός στη Δύση ηττήθηκε από τον Οδόακρο και τους Γερμανούς φοιδεράτους του. Ο Οδόακρος επέβαλε την εκθρόνιση του αυτοκράτορα Ρωμύλου Αυγουστύλου και έγινε ο πρώτος βασιλιάς της Ιταλίας. Το 480, μετά τη δολοφονία του προηγούμενου Δυτικού αυτοκράτορα Ιούλιου Νέπωτα, ο Ανατολικός αυτοκράτορας Ζήνων διέλυσε τη Δυτική αυλή και αυτοανακηρύχτηκε μοναδικός αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το έτος 476 καθιερώθηκε από τον Βρετανό ιστορικό Έντουαρντ Γκίμπον του 18ου αιώνα ως οριοθέτηση του τέλους της Δυτικής Αυτοκρατορίας και μερικές φορές χρησιμοποιείται για να σηματοδοτήσει τη μετάβαση από την Αρχαιότητα στον Μεσαίωνα. Η Ιταλία του Οδόακρου και άλλα βαρβαρικά βασίλεια, πολλά από τα οποία αντιπροσώπευαν πρώην συμμάχους της Δυτικής Αυτοκρατορίας, στους οποίους είχαν παραχωρηθεί εδάφη σε αντάλλαγμα για στρατιωτική βοήθεια, θα διατηρούσαν ένα πρόσχημα ρωμαϊκής συνέχειας μέσω της συνεχιζόμενης χρήσης των παλαιών ρωμαϊκών διοικητικών συστημάτων και της ονομαστικής υποτέλειας στην Ανατολική Ρωμαϊκή αυλή.
Τον 6ο αιώνα ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α' επέβαλε εκ νέου την άμεση αυτοκρατορική κυριαρχία σε μεγάλα τμήματα της πρώην Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, συμπεριλαμβανομένων των ακμαζουσών περιοχών της Βόρειας Αφρικής, της αρχαίας ρωμαϊκής κοιτίδας της Ιταλίας και τμημάτων της Σπανίας. Η πολιτική αστάθεια στις ανατολικές εδάφη, σε συνδυασμό με ξένες εισβολές και θρησκευτικές διαφορές, δυσκόλεψαν τις προσπάθειες διατήρησης του ελέγχου αυτών των εδαφών, που σταδιακά χάθηκαν οριστικά. Αν και η Ανατολική Αυτοκρατορία διατήρησε εδάφη στη νότια Ιταλία μέχρι τον ενδέκατο αιώνα η επιρροή της στη Δυτική Ευρώπη είχε μειωθεί σημαντικά. Η στέψη από τον Πάπα του Φράγκου Βασιλιά Καρλομάγνου ως Ρωμαίου Αυτοκράτορα το 800 σηματοδότησε μια νέα αυτοκρατορική γραμμή που θα εξελισσόταν στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που εμφάνισε μια αναβίωση του Αυτοκρατορικού τίτλου στη Δυτική Ευρώπη, αλλά δεν ήταν σε καμία περίπτωση μια επέκταση των ρωμαϊκών παραδόσεων ή θεσμών. Το Μεγάλο Σχίσμα του 1054 μεταξύ των εκκλησιών της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης μείωσε περαιτέρω κάθε εξουσία που θα μπορούσε να ελπίζει να ασκήσει ο Αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης στη Δύση.