Τζαμπαττίστα Βίκο
Ιταλός φιλόσοφος, ρήτορας, ιστορικός και νομικός / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Τζαμπαττίστα Βίκο (ιταλ. Giambattista Vico, γενν. ως Giovan Battista Vico, 23 Ιουνίου 1668 – 23 Ιανουαρίου 1744) ήταν Ιταλός φιλόσοφος, ρήτορας, ιστορικός και νομικός της περιόδου του ιταλικού Διαφωτισμού. Επέκρινε την επέκταση και ανάπτυξη του σύγχρονου ορθολογισμού, θεωρώντας την Καρτεσιανή ανάλυση και άλλες μορφές αναγωγισμού άχρηστες για τον ανθρώπινο βίο. Από την άλλη, ήταν ένας «απολογητής» για την κλασική αρχαιότητα και τον αναγεννησιακό ουμανισμό, καθώς και ο πρώτος που διετύπωσε θεμελιώδεις αρχές των κοινωνικών επιστημών και της σημειολογίας.
Τζαμπαττίστα Βίκο | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Giambattista Vico (Ιταλικά) |
Γέννηση | 23 Ιουνίου 1668[1][2][3] Νάπολη |
Θάνατος | 23 Ιανουαρίου 1744[1][4][2] Νάπολη |
Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Νεαπόλεως |
Θρησκεία | Καθολικισμός |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Μητρική γλώσσα | Ιταλικά |
Ομιλούμενες γλώσσες | λατινική γλώσσα Ιταλικά[5][6] |
Σπουδές | Πανεπιστήμιο της Νάπολης |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | φιλόσοφος[7] κοινωνιολόγος ιστορικός[7] συλλέκτης παραμυθιών νομικός[7] |
Εργοδότης | Πανεπιστήμιο της Νάπολης |
Αξιοσημείωτο έργο | Η Νέα Επιστήμη De nostri temporis studiorum ratione De antiquissima Italorum sapientia De rebus gestis Antonii Caraphaei |
Οικογένεια | |
Σύζυγος | Teresa Caterina Destito |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα |
Ο λατινικός αφορισμός του Βίκο Verum esse ipsum factum (= «η αλήθεια η ίδια είναι κάτι που κατασκευάζεται») αποτελεί ένα πρώιμο παράδειγμα κονστρουκτιβιστικής επιστημολογίας.[8][9] Ο Βίκο εγκαινίασε τη νεότερη φιλοσοφία της ιστορίας, παρότι ο όρος αυτός δεν ανιχνεύεται στα γραπτά του, ενώ από την άλλη έκανε λόγο για μια «ιστορία της φιλοσοφίας αφηγημένη με φιλοσοφικό τρόπο».[10] Παρά το ότι ο ίδιος δεν ήταν ιστορικιστής, το σύγχρονο ενδιαφέρον για αυτόν αναζωογονήθηκε από ιστορικιστές, όπως ο Αϊζάια Μπερλίν[11], ο Έντουαρντ Σαΐντ και ο «μεταϊστορικός» Χέυντεν Χουάιτ.[12][13]
Το σημαντικότερο έργο του Βίκο είναι το Scienza Nuova (= «Νέα Επιστήμη», 1725), όπου επιχειρεί μια συστηματική οργάνωση των επιστημών του ανθρώπου ως μία ενιαία επιστήμη, η οποία θα κατέγραφε και θα ερμήνευε τους ιστορικούς κύκλους σύμφωνα με τους οποίους ακμάζουν και παρακμάζουν οι ανθρώπινες κοινωνίες.[14]