Σχολαστικισμός
το φιλοσοφικό ρεύμα ή μαθησιακή μέθοδος η οποία αποσκοπούσε στη συμφιλίωση της φιλοσοφίας που αναπτύχθηκε από τους αρχαίους κλασικούς φιλ / From Wikipedia, the free encyclopedia
Σχολαστικισμός ονομάζεται το θεολογικό και φιλοσοφικό ρεύμα, που άκμασε από τον 12ο ως τον 14ο αιώνα στην ευρωπαϊκή Δύση, στον χώρο της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, και αποσκοπούσε στη συμφιλίωση της φιλοσοφίας που αναπτύχθηκε από τους αρχαίους κλασικούς φιλοσόφους, όπως ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας, με την μεσαιωνική θεολογία. Συχνά οι Σχολαστικοί θεολόγοι δεν περιορίζονταν στα θεολογικά ζητήματα, αλλά ασχολούνταν και με ζητήματα επιστημονικά, δίδασκαν δε θεολογία, αλλά και τα εγκύκλια μαθήματα της εποχής σε εκκλησιαστικές σχολές, σε Πανεπιστήμια και Μονές.[1] Οι Σχολαστικοί έδιναν ιδιαίτερη έμφαση στην λογική θεμελίωση των θέσεων και χρησιμοποιούσαν τις φιλοσοφικές μεθόδους στο πεδίο της θεολογίας. Προσέγγιζαν δηλαδή τη θεολογία με τις επιστημονικές μεθόδους της εποχής, κύριος δε σκοπός της θεολογίας τους ήταν η μελέτη της Αγίας Γραφής και η ερμηνεία της διαμέσου της λογικής διερεύνησης.[2]
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Ο Σχολαστικισμός καλλιεργήθηκε από Ρωμαιοκαθολικούς μοναχούς, ενώ σημαντικότεροι εκπρόσωποί του θεωρούνται οι εξής:
- Πέτρος Αβελάρδος (1079-1142)
- Φραγκίσκος της Ασίζης (1182-1226)
- Ρογήρος Βάκων (1214-1294)
- Μποναβεντούρα (1221-1274)
- Θωμάς Ακινάτης (1225-1274)
- Βαρλαάμ ο Καλαβρός (1290-1348)