Νεοντανταϊσμός
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Νεοντανταϊσμός ήταν ένα κίνημα με ακουστικές, οπτικές και λογοτεχνικές εκδηλώσεις που είχαν ομοιότητες με την μέθοδο ή την πρόθεση με προηγούμενα έργα τέχνης Ντανταϊσμού (Dada). Επιδίωξε να κλείσει το χάσμα μεταξύ της τέχνης και της καθημερινής ζωής και ήταν ένας συνδυασμός παιχνιδιάρικης διάθεσης, εικονομαχίας και οικειοποίησης. Στις Ηνωμένες Πολιτείες ο όρος έγινε γνωστός από τα άρθρα που δημοσιεύτηκαν από την Μπάρμπαρα Ρόουζ στη δεκαετία του 1960 και αναφέρεται πρωτίστως, αν και όχι αποκλειστικά, στο έργο που δημιουργήθηκε εκείνη και την προηγούμενη δεκαετία. Υπήρξε επίσης μια διεθνής διάσταση στο κίνημα, ιδιαίτερα στην Ιαπωνία και στην Ευρώπη, που χρησιμεύει ως το θεμέλιο της Fluxus, της Ποπ Αρτ και της Αρ Νουβό (Nouveau réalisme).
Ο Νεοντανταϊσμός χαρακτηρίζεται από τη χρήση σύγχρονων υλικών, λαϊκών εικόνων και παράλογης αντίθεσης. Ήταν μια αντίδραση στον προσωπικό συναισθηματισμό του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού και, λαμβάνοντας το προβάδισμα από την πρακτική του Μαρσέλ Ντυσάν και του Κουρτ Σβίττερς, αρνήθηκε τις παραδοσιακές έννοιες της αισθητικής. Εφαρμόζεται στο έργο καλλιτεχνών όπως του Robert Rauschenberg και του Jasper Johns λόγω της χρήσης του κολάζ, της συναρμολόγησης, διαφόρων υλικών που βρέθηκαν και της προφανώς αντιαισθητικής ατζέντας τους.
Το ενωτικό στοιχείο της τέχνης της Νεο-Ντάδας είναι η επανεξέταση της ειρωνείας της Dada και η χρήση των αντικειμένων που βρέθηκαν και/ή των παρωχημένων δραστηριοτήτων ως οργάνων κοινωνικής και αισθητικής κριτικής.[1]
Η Dada σχηματίστηκε ως αρνητική αντίδραση στις φρικαλεότητες και την αθανασία του πρώτου παγκόσμιου πολέμου και οδήγησε στην τέχνη, την ποίηση και σατυρικές και παράλογες παραστάσεις. Στη δεκαετία του 1950 ο Rauschenberg, ο Johns και άλλοι άρχισαν να συμπεριλαμβάνουν λαϊκές εικόνες και παράλογες αντιπαραθέσεις στο έργο τους.[2]
Ο όρος Neo Dada αιτιολογείται χάρη στην παρουσία του Γάλλου καλλιτέχνη Dada, Μαρσέλ Ντυσάν στην Νέα Υόρκη, του οποίου οι ιδέες είχαν όλο και μεγαλύτερη επιρροή.[3]