Ζακαριδική Αρμενία
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ζακαριδική Αρμενία ή Αρμενία των Ζακαριάν (αρμενικά: Զաքարյան Հայաստան) είναι η ονομασία η οποία χρησιμοποιείται για τον ορισμό των αρμενικών εδαφών τα οποία παραχωρήθηκαν ως φέουδο, το 1201, από τη βασίλισσα Θάμαρ της Γεωργίας στα μέλη της οικογένειας των Ζακαριάν. Το 1236, έπειτα από την κατάληψη του Ανί από τους Μογγόλους, η κυριαρχία των τελευταίων αντικατέστησε εκείνη των Γεωργιανών. Ωστόσο, οι Ζακαριάν πέτυχαν, έστω με δυσκολίες, να διατηρήσουν την εξουσία τους έως την δεκαετία του 1330, όταν και η Αρμενία κυριεύτηκε από τουρκομανικές φυλές, ενώ η ίδια η οικογένεια έπαυσε να αναφέρεται εντός των ιστορικών πηγών προς το 1360. Κατά κυριολεξία, ωστόσο, η «ζακαριδική περίοδος» καλύπτει το πρώτο μισό του 13ου αιώνα, ενώ ολοκληρώνεται προς το 1260[1].
Κατά τη διάρκεια της περιόδου βασιλείας των πριγκίπων της οικογένειας των Ζακαριάν, τα συγκεκριμένα εδάφη γνώρισαν μία σχετική σταθερότητα, η οποία και οδήγησε στην ακμή των αρμενικών πόλεων. Παράλληλα, αριθμός μοναστηριών ιδρύθηκαν, ενώ μία πραγματική αναγέννηση έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης περιόδου. Έπειτα από την πτώση τους, η Μεγάλη Αρμενία γνώρισε μία νέα σκοτεινή περίοδο της ιστορίας της.