Δουκάτο της Νάξου
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Δουκάτο της Νάξου ή Δουκάτο του Αιγαίου ή του Αρχιπελάγους ιδρύθηκε το 1207 από τον Βενετό στρατιωτικό και σταυροφόρο Μάρκο Σανούντο. Ήταν κράτος υποτελές στη Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας, αλλά δεν ελεγχόταν άμεσα από αυτή.
Δουκάτο της Νάξου | ||
---|---|---|
1207–1579 | ||
| ||
Χώρα | Ελλάδα | |
Πρωτεύουσα | Χώρα Νάξου | |
Γλώσσες | Νέα βενετική γλώσσα και Ελληνικά | |
Θρησκεία | Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία | |
Πολίτευμα | Ηγεμονία | |
Γεωγραφικές συντεταγμένες | 37°6′0″N 25°22′0″E | |
δεδομένα (π • σ • ε ) |
Το Δουκάτο είχε έδρα τη Νάξο και περιελάμβανε επίσης τα νησιά Σύρο, Σαντορίνη, Πάρο, Αντίπαρο, Μήλο, Ίο, Κύθνο, Αμοργό, Κίμωλο, Σίφνο, Σίκινο, και Φολέγανδρο. Η Μύκονος και η Τήνος κατακτήθηκαν επίσης από Βενετούς, τους αδελφούς Γκύζη (Ghisi), οι οποίοι όμως δεν αναγνώριζαν την επικυριαρχία του Σανούδο, αλλά έδιναν λόγο απευθείας στον Λατίνο Αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης και αργότερα στη Βενετία, όπως συνέβη και στην περίπτωση της Άνδρου. Σταδιακά, όμως, και αυτά τα νησιά βρέθηκαν υπό την επιρροή του Δουκάτου.
Η δυναστεία που ιδρύθηκε από τον Μάρκο Σανούντο διήρκεσε ως το 1383, οπότε τη διοίκηση του δουκάτου ανέλαβε η οικογένεια των Κρίσπο (Crispo) μέχρι το 1579, έτος κατάλυσης του δουκάτου από τους Οθωμανούς. Ωστόσο ορισμένα νησιά παρέμειναν υπό Βενετικό έλεγχο, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Τήνο, που κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς μόλις το 1714.
Σήμερα, πολλά κυκλαδίτικα επίθετα προδίδουν ιταλο-βενετική καταγωγή: Βενιέρης, Βαζαίος, Ραγκούσης, Δαμίγος, Γύζης, Δελλαπόρτας, Γρίσπος, Αλαβάνος, κτλ. Κληρονομιά των αιώνων του Δουκάτου είναι και η Καθολική κοινότητα των Κυκλάδων, με έντονη παρουσία και προσφορά, κυρίως στη Σύρο και την Τήνο.