Γουίλιαμ Πιτ ο Πρεσβύτερος
πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας το διάστημα 1766-1768 / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Γουίλιαμ Πιτ, 1ος κόμης του Τσάταμ, αγγλ.: William Pitt, 1st earl of Chatham, Ιδιαίτερος Σύμβουλος (PC), Μέλος της Βασιλικής Εταιρείας (FRS) (15 Νοεμβρίου 1708 – 11 Μαΐου 1778) ήταν Βρετανός πολιτικός της ομάδας των Γουίγκ (Whig), που υπηρέτησε ως πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας από το 1766 έως το 1768. Οι ιστορικοί τον αποκαλούν Τσάταμ ή Γουίλιαμ Πιτ τον Πρεσβύτερο για να τον ξεχωρίσουν από τον γιο του Γουίλιαμ Πιτ τον Νεότερο, ο οποίος ήταν επίσης πρωθυπουργός. Ο Πιτ o Πρεσβύτερος ήταν επίσης γνωστός ως ο Μεγάλος Κοινός (the Great Commoner), λόγω της μακροχρόνιας άρνησής του να αποδεχθεί έναν τίτλο ευγένειας μέχρι το 1766.
Ο Πιτ ήταν μέλος του βρετανικού υπουργικού συμβουλίου και ο άτυπος ηγέτης του από το 1756 έως το 1761 (με ένα σύντομο διάλειμμα το 1757), κατά τη διάρκεια του Επταετούς Πολέμου (συμπεριλαμβανομένου του Γαλλικού-Ινδιανικού πολέμου στις αμερικανικές αποικίες). Πάλι ηγήθηκε του υπουργείου, έχοντας τον επίσημο τίτλο του λόρδου για την Ιδιαίτερη Σφραγίδα (Lord Privy Seal), μεταξύ 1766 και 1768. Μεγάλο μέρος της δύναμής του προερχόταν από τη λαμπρή ρητορική του. [12] Ήταν εκτός εξουσίας για το μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του και έγινε γνωστός για τις επιθέσεις του στην κυβέρνηση, όπως αυτές για τη διαφθορά του Γουόλπολ τη δεκαετία του 1730, τις επιδοτήσεις του Αννόβερου τη δεκαετία του 1740, την ειρήνη με τη Γαλλία τη δεκαετία του 1760 και την αδιάλλακτη πολιτική προς τις αμερικανικές αποικίες τη δεκαετία του 1770. [13]
Ο Πιτ είναι περισσότερο γνωστός ως ο εν καιρώ πολέμου πολιτικός ηγέτης της Βρετανίας στον Επταετή Πόλεμο, ειδικά για την αφοσίωσή του στη νίκη επί της Γαλλίας, μια νίκη που εν τέλει εδραίωσε την κυριαρχία της Βρετανίας στις παγκόσμιες υποθέσεις. Είναι επίσης γνωστός για τη λαϊκή απήχησή του, την αντίθεσή του στην ύπαρξη διαφθοράς στην κυβέρνηση, την υποστήριξή του στην αμερικανική θέση ενόψει του Αμερικανικού Επαναστατικού Πολέμου, την υπεράσπιση τού βρετανικού μεγαλείου, τού επεκτατισμού και της αυτοκρατορίας, και τον ανταγωνισμό του προς τους κύριους εχθρούς της Βρετανίας και ανταγωνιστές για αποικιακή δύναμη, δηλ. την Ισπανία και τη Γαλλία. [14] Η Μαίρη Πέτερς υποστηρίζει ότι η πολιτική του ικανότητα βασίστηκε σε μια σαφή, συνεπή και ευδιάκριτη εκτίμηση της αξίας της αυτοκρατορίας. [15]
Ο Βρετανός κοινοβουλευτικός ιστορικός Π.Ντ.Γκ. Τόμας υποστήριξε ότι η εξουσία του Πιτ δεν βασιζόταν στις οικογενειακές του συνδέσεις, αλλά στις εξαιρετικές κοινοβουλευτικές ικανότητες, με τις οποίες κυριαρχούσε στη Βουλή των Κοινοτήτων. Επέδειξε επιβλητικότητα, λαμπρή ρητορική και επιδεξιότητα στη συζήτηση, και χρησιμοποίησε ευφυώς ευρεία λογοτεχνική και ιστορική γνώση. Οι μελετητές τον κατατάσσουν υψηλά μεταξύ όλων των Βρετανών πρωθυπουργών. [16]