Γαλλική λογοτεχνία του 17ου αιώνα
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Γαλλική λογοτεχνία του 17ου αιώνα είναι συνδεδεμένη με τις πολιτικές, πνευματικές και καλλιτεχνικές εξελίξεις που έλαβαν χώρα από το 1598 - δημοσίευση του Διατάγματος της Νάντης του Ερρίκου Δ’ με το οποίο έληξαν οι θρησκευτικοί πόλεμοι του 16ου αιώνα - έως το 1715, με τον θάνατο του Λουδοβίκου ΙΔ’, του βασιλιά-Ήλιου, που επέβαλε την απόλυτη μοναρχία στο βασίλειο της Γαλλίας. Η περίοδος μετά το 1685 - χρονολογία της ανάκλησης του Διατάγματος της Νάντης - μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως χρονικό ορόσημο της μετάβασης από τον 17ο στον 18ο αιώνα.[1]
Ένα από τα κυρίαρχα γεγονότα στον πολιτιστικό χώρο είναι η ισχυρή εδραίωση της βασιλικής εξουσίας η οποία, στα τέλη του 17ου αιώνα, έκανε τον βασιλιά και τη βασιλική Αυλή στις Βερσαλλίες καθοριστικούς παράγοντες της διαμόρφωσης του καλού γούστου. Συγχρόνως, η πόλη και η ανερχόμενη αστική τάξη αρχίζουν να παίζουν σημαντικό ρόλο στον χώρο των τεχνών και της λογοτεχνίας με την ευρύτερη διάδοση των έργων και την ανάπτυξη της ανάγνωσης.
Δύο σημαντικά λογοτεχνικά ρεύματα κυριαρχούν σ'αυτόν τον αιώνα: Το μπαρόκ που χαρακτηρίζεται από την υπερβολή και τον εντυπωσιασμό και ο κλασικισμός, που προβάλει τα κλασικά ιδεώδη της τάξης, της σαφήνειας, της αναλογίας και του καλού γούστου. Είναι μια σημαντική περίοδος για τη γαλλική γλώσσα και τη γαλλική λογοτεχνία, κυρίως για τα έργα του κλασικού θεάτρου με τις τραγωδίες των μεγάλων δραματουργών Κορνέιγ και Ρακίνα και τις κωμωδίες του Μολιέρου. Συγχρόνως δημιουργήθηκαν αριστουργήματα και αναπτύχθηκαν και άλλα λογοτεχνικά είδη, όπως η ποίηση, οι μύθοι (Ζαν ντε λα Φονταίν, Σαρλ Περώ), το μυθιστόρημα, τα κωμικά διηγήματα και η επιστολογραφία.