Βενετική Δημοκρατία
πρώην κράτος στην σημερινή βορειοανατολική Ιταλία που άκμασε την περίοδο 697–1797 / From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Γαληνοτάτη Βενετική Δημοκρατία (Βενετικά: (Serenìsima) Repùblica Vèneta ή Repùblica de Venesia, Ιταλικά: Serenissima Repubblica di Venezia) υπήρξε ανεξάρτητο κράτος με πρωτεύουσα την πόλη της Βενετίας στην βορειοανατολική Ιταλία. Επιβίωσε για πάνω από χίλια χρόνια, από τα τέλη του 7ου αιώνα ως το 1797 και αποτέλεσε σημαντικό οικονομικό και εμπορικό κέντρο κατά τον ύστερο Μεσαίωνα και την Αναγέννηση.
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Γαληνοτάτη Βενετική Δημοκρατία Serenìsima Repùblica Vèneta (Σερενίσιμα Ρεπούμπλικα Βένετα) | ||||||
| ||||||
---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||
Η Βενετική Δημοκρατία το 1789 | ||||||
Πρωτεύουσα | Ερακλέα (697–742) Μαλαμόκκο (742–810) Βενετία (810–1797) | |||||
Γλώσσες | Ιταλική Βενετική Λατινική | |||||
Θρησκεία | Καθολικός Χριστιανισμός Ορθόδοξος Χριστιανισμός | |||||
Πολίτευμα | Κοινοβουλευτική ολιγαρχική εμπορική δημοκρατία | |||||
Δόγης | ||||||
- | 697-717 (πρώτος) | Πάολο Λούτσιο Αναφέστο | ||||
- | 1789-1797 (τελευταίος) | Λουντοβίκο Μανίν | ||||
Ιστορία | ||||||
- | Ίδρυση | 2 Απριλίου 697 | ||||
- | Άλωση της Κωνσταντινούπολης | 1204 | ||||
- | Ναυμαχία της Ναυπάκτου | 1571 | ||||
- | Συνθήκη του Πασάροβιτς | 1718 | ||||
- | Συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο | 12 Μαΐου 1797 | ||||
Νόμισμα | Βενετικό δουκάτο Βενετική λίρα | |||||
Σήμερα | Ιταλία Ελλάδα Κύπρος Κροατία Ουκρανία Μαυροβούνιο Τουρκία Σλοβενία Αλβανία | |||||
Η Δημοκρατία της Βενετίας (ιταλικά: Repubblica di Venezia[1], βενετσιάνικα: Repùblega de Venèsia) ή Δημοκρατία της Βενετίας (ιταλικά: Repubblica Veneta[2], βενετσιάνικα: Repùblega Vèneta), παραδοσιακά γνωστή ως La Serenissima (ελληνικά: Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας, ιταλικά: Serenissima Repubblica di Venezia, βενετσιάνικα: Serenìsima Repùblega de Venèsia), ήταν κυρίαρχο κράτος και ναυτική δημοκρατία σε τμήματα της σημερινής Ιταλίας (κυρίως βορειοανατολική Ιταλία) που υπήρχε για 1100 χρόνια από το 697 μ.Χ. έως το 1797 μ.Χ. Με επίκεντρο τις κοινότητες της λιμνοθάλασσας της ευημερούσας πόλης της Βενετίας, ενσωμάτωσε πολυάριθμες υπερπόντιες κτήσεις στις σημερινές χώρες Κροατία, Σλοβενία, Μαυροβούνιο, Ελλάδα, Αλβανία και Κύπρο.[3] Η δημοκρατία αυτή εξελίχθηκε σε εμπορική δύναμη κατά το Μεσαίωνα και ενίσχυσε αυτή τη θέση της κατά την Αναγέννηση. Οι πολίτες της μιλούσαν την ακόμη σωζώμενη βενετσιάνικη, αν και οι εκδόσεις στα (φλωρεντίνικα) ιταλικά έγινε ο κανόνας κατά την Αναγέννηση.
Στα πρώτα χρόνια της ευημερούσε από το εμπόριο αλατιού. Τους επόμενους αιώνες η πόλη-κράτος καθιέρωσε μια θαλασσοκρατία. Κυριάρχησε στο εμπόριο στη Μεσόγειο Θάλασσα, συμπεριλαμβανομένου του εμπορίου μεταξύ της Ευρώπης και της Βόρειας Αφρικής, καθώς και της Ασίας. Το Βενετικό ναυτικό χρησιμοποιήθηκε στις Σταυροφορίες, κυρίως στην Τέταρτη. Ωστόσο η Βενετία αντιλαμβανόταν τη Ρώμη ως εχθρό και διατήρησε υψηλά επίπεδα θρησκευτικής και ιδεολογικής ανεξαρτησίας που προσωποποιήθηκε από τον Πατριάρχη της Βενετίας[4] και μια εξαιρετικά ανεπτυγμένη ανεξάρτητη εκδοτική βιομηχανία που χρησίμευσε ως καταφύγιο από την Καθολική λογοκρισία για πολλούς αιώνες. Η Βενετία πέτυχε εδαφικές κατακτήσεις κατά μήκος της Αδριατικής Θάλασσας. Στέγαζε μια εξαιρετικά εύπορη τάξης εμπόρων, που υποστήριζε περίφημη τέχνη και αρχιτεκτονική στις λιμνοθάλασσες της πόλης. Οι Βενετοί έμποροι ήταν χρηματοδότες με επιρροή στην Ευρώπη. Η πόλη ήταν επίσης η γενέτειρα μεγάλων Ευρωπαίων εξερευνητών όπως ο Μάρκο Πόλο, καθώς και μπαρόκ συνθετών, όπως ο Αντόνιο Βιβάλντι και ο Μπενεντέτο Μαρτσέλο, και διάσημων ζωγράφων όπως ο δάσκαλος της Αναγέννησης Τιτσιάνο.
Η δημοκρατία διοικείτο από το δόγη, που εκλεγόταν από τα μέλη του Μεγάλου Συμβουλίου της Βενετίας, του κοινοβουλίου της πόλης-κράτους, και κυβερνούσε ισόβια. Η άρχουσα τάξη ήταν μια ολιγαρχία εμπόρων και αριστοκρατών. Η Βενετία και άλλες ιταλικές ναυτικές δημοκρατίες έπαιξαν βασικό ρόλο στην ανάπτυξη του καπιταλισμού. Οι Βενετοί πολίτες υποστήριζαν γενικά το σύστημα διακυβέρνησής τους. Η πόλη-κράτος εφάρμοζε αυστηρούς νόμους και εφάρμοσε ανηλεείς τακτικές στις φυλακές της.
Το άνοιγμα νέων εμπορικών οδών προς την Αμερική και τις Δυτικές Ινδίες μέσω του Ατλαντικού Ωκεανού σηματοδότησε την αρχή της παρακμής της Βενετίας ως ισχυρής ναυτικής δημοκρατίας. Η πόλη-κράτος υπέστη ήττες από το ναυτικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το 1797 η Δημοκρατία λεηλατήθηκε από τις υποχωρούσες Αυστριακές και στη συνέχεια Γαλλικές δυνάμεις, μετά από την εισβολή του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, και η Δημοκρατία της Βενετίας διαιρέθηκε στην Αυστριακή Ενετική Επαρχία, την Πέραν των Αλπεων Δημοκρατία, ένα γαλλικό εξαρτημένο κράτος, και τους Γαλλικούς Νομούς της Ελλάδας του Ιονίου. Η Βενετία έγινε μέρος της ενοποιημένης Ιταλίας το 19ο αιώνα.