Αντιμεταρρύθμιση
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Αντιμεταρρύθμιση (Λατινικά: Contrareformatio), που ονομάζεται επίσης Καθολική Μεταρρύθμιση (Λατινικά: Reformatio Catholica) ή Καθολική Αναγέννηση,[1] ήταν η περίοδος της Καθολικής αναζωπύρωσης που ξεκίνησε ως απάντηση στην Προτεσταντική Μεταρρύθμιση της εποχής. Ξεκίνησε με τη Σύνοδο του Τρέντο (1545–1563) και τελείωσε σε μεγάλο βαθμό με την ολοκλήρωση των ευρωπαϊκών θρησκευτικών πολέμων το 1648.[2] Ξεκινώντας για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης[3] η Αντιμεταρρύθμιση ήταν μια ολοκληρωμένη προσπάθεια αποτελούμενη από απολογητικά και μαχητικά έγγραφα και την εκκλησιαστική διαμόρφωση όπως καθορίστηκε από τη Σύνοδο του Τρέντο. Η τελευταία περιλάμβανε τις προσπάθειες των Αυτοκρατορικών Διαιτών της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δίκες αιρετικών και την Ιερά Εξέταση, προσπάθειες κατά της διαφθοράς, πνευματικά κινήματα και την ίδρυση νέων θρησκευτικών ταγμάτων. Οι πολιτικές αυτές είχαν μακροχρόνιες επιπτώσεις στην ευρωπαϊκή ιστορία, με τις εξορίες των Προτεσταντών να συνεχίζονται μέχρι το Διάταγμα Ανεκτικότητας του 1781, αν και μικρότερης κλίμακας απελάσεις συνεχίστηκαν και τον 19ο αιώνα.[4]
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Τέτοιες μεταρρυθμίσεις περιλάμβαναν την ίδρυση θεολογικών σχολών για την κατάλληλη εκπαίδευση των ιερέων στην πνευματική ζωή και τις θεολογικές παραδόσεις της Εκκλησίας, τη μεταρρύθμιση της θρησκευτικής ζωής με την επιστροφή των ταγμάτων στα πνευματικά τους θεμέλια και νέες πνευματικές κινήσεις με επίκεντρο τη λατρευτική ζωή και την προσωπική σχέση με τον Χριστό, συμπεριλαμβανομένων των Ισπανών μυστικιστών και της Γαλλικής σχολής πνευματικότητας.[1] Περιλάμβανε επίσης πολιτικές δράσεις όπως η Ισπανική Ιερά Εξέταση και η Πορτογαλική Ιερά Εξέταση στην Γκόα και τη Βομβάη-Μπασεΐν κ.λπ. Η κύρια έμφαση της Αντιμεταρρύθμισης ήταν να φτάσουν ιεραποστολές σε όσα μέρη του κόσμου είχαν αποικιστεί ως κατά κύριο λόγο Καθολικά και επίσης να προσπαθήσει να επαναπροσηλυτίσει έθνη όπως η Σουηδία και η Αγγλία που κάποτε ήταν καθολικά από την εποχή του εκχριστιανισμού της Ευρώπης, αλλά είχαν στραφεί στη Μεταρρύθμιση.[1] Διάφοροι θεολόγοι της Αντιμεταρρύθμισης επικεντρώθηκαν μόνο στην υπεράσπιση δογματικών θέσεων όπως τα μυστήρια και οι λατρευτικές πρακτικές που είχαν δεχθεί επίθεση από τους προτεστάντες μεταρρυθμιστές,[1] μέχρι τη Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού το 1962-1965.[5]
Τα βασικά γεγονότα της περιόδου ήταν η Σύνοδος του Τρέντο (1545–1563). ο αφορισμός της Ελισάβετ Α' (1570), η κωδικοποίηση της ομοιόμορφης Ρωμαϊκής Λειτουργίας (1570) και η Ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571), που έλαβε χώρα επί του Πάπα Πίου Ε', η κατασκευή του Γρηγοριανού Αστεροσκοπείου στη Ρώμη, η ίδρυση του Γρηγοριανού Πανεπιστημίου, η υιοθέτηση του Γρηγοριανού ημερολογίου και η ιεραποστολή στην Κίνα των Ιησουιτών υπό τον Ματέο Ρίτσι, όλα επί του Πάπα Γρηγόριου ΙΓ' (π. 1572–1585), οι Γαλλικοί Θρησκευτικοί Πόλεμοι, ο Μακρός Τουρκικός Πόλεμος και η εκτέλεση του Τζορντάνο Μπρούνο το 1600, επί του Πάπα Κλήμη Η', η ίδρυση της Ακαδημίας των Λυγκέων των Παπικών Κρατών, της οποίας η κύρια μορφή ήταν ο Γαλιλαίος Γαλιλέι (που αργότερα δικάστηκε), οι τελικές φάσεις του Τριακονταετούς Πολέμου (1618–1648) επί των παπών Ουρβανού Η΄ και Ιννοκέντιου Ι΄ και ο σχηματισμός του τελευταίου Ιερού Συνασπισμού από τον Ιννοκέντιο ΙΑ΄ κατά τον Μεγάλο Τουρκικό Πόλεμο (1683–1699).