Манфрэд Сіцылійскі
From Wikipedia, the free encyclopedia
Манфрэд (1232 — 26 лютага 1266, Бенэвента) — кароль Сіцыліі (1258—1266), сын імператара Фрыдрыха II і графіні Біянкі фон Лапцыя. Фрыдрых прызнаў яго сваім законным сынам толькі ў перадсмяротныя хвіліны і пакінуў яму княства Тарэнцкае і кіраванне дзяржавай да прыбыцця яго зводнага брата, Конрада IV. Пасля смерці Конрада (1254) Манфрэд быў абраны рэгентам дзяржавы.
Манфрэд Гогенштаўфен | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Manfred | |||||||
| |||||||
|
|||||||
Папярэднік | Конрадзін | ||||||
Пераемнік | Карл I Анжуйскі | ||||||
Нараджэнне |
1232 |
||||||
Смерць |
26 лютага 1266[1][2][…] |
||||||
Месца пахавання | |||||||
Род | Гогенштаўфены | ||||||
Бацька | Фрыдрых II, імператар Свяшчэннай Рымскай імперыі[3] | ||||||
Маці | Біянка Ланчыя[d][3] | ||||||
Жонка | Беатрыса Савойская[d][3][4][…] і Алена Ангеліна Дукаіна[d][5] | ||||||
Дзеці | Канстанцыя Сіцылійская[d][3] і Беатрыса Сіцылійская[d][5] | ||||||
Адукацыя | |||||||
Дзейнасць | пісьменнік, паэт | ||||||
Бітвы | |||||||
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Папа Інакенцій IV адмаўляўся прызнаць за Гогенштаўфенам права на спадчыну, таму Манфрэд збег да сарацынаў ў Люцэру. На чале іх ён перамог папскія войскі, скарыўшы Капую, Неапаль, Аверзу і Брындызі, пераправіўся ў Сіцылію. На падставе фальшывага слыху аб смерці Конрадзіна ён усклаў на сябе каралеўскую карону (1258), але як толькі з’явіліся пасланыя ад Конрадзіна, ён прызнаў яго права на спадчыну. Жывучы ў Палерма, Манфрэд спрыяў паэтам і вучоным.
Не саромеючыя праклёна Папы, ён дапамагаў выгнаным фларэнційскім гібелінам, якія, пры яго садзейнайсці, атрымалі перамогу пры Монтаперці (4 верасня 1260); такім чынам ён набыў ўладу над Фларэнцыя і амаль усёй Тасканай. Выдаўшы (1262) дачку сваю ад першага шлюбу, Канстанцыю, за Педра Арагонскага, ён забяспечыў сабе абарону на Захадзе; ажаніўшыся ж другі раз на Алене, сястры эпірскага дэспата Міхаіла II, ён паказаў, што на Усходзе будзе прытрымлівацца нармана-гогенштаўфенскай палітыцы.
Узмацненне ўлады Манфрэда ўзбудзіла незадавальненне прыхільнікаў Конрадзіна ў Германіі і прымусіла Папу Урбан IV заключыць дамову з Карлам Анжуйскім, які ў 1266 годзе ўварваўся ў паўднёвую Італію. У бітве, якія адбыліся пры Бенэвента (26 лютага 1266 г.), немцы былі разбітыя; Манфрэд шукаў смерці і знайшоў яе. Яго ўдава і дзеці былі захопленыя і выдадзены Карлу Анжуйскаму; яго тры сына ўсё жыццё сваю правялі ў турме; дачка яго Беатрыс пасля 18-гадовага зняволення была выпушчаная з турмы ў абмен на Карла II, сына Карла I.