Антыінтэлектуалізм
From Wikipedia, the free encyclopedia
Антыінтэлектуалізм — варожасць і недавер да інтэлекту (англ.) (бел., інтэлектуалаў (укр.) (бел. і інтэлектуалізму (укр.) (бел., што звычайна выяўляецца як непрыняцце адукацыі і філасофіі і адмаўленне мастацтва, літаратуры і навукі як непрактычных, палітычна матываваных і нават вартых пагарды заняткаў чалавека[1]. Антыінтэлектуалы прадстаўляюць сябе і ўспрымаюцца як абаронцы простых людзей — папулісты супраць палітычнага і акадэмічнага элітызму — і схільныя бачыць у адукаваных людзях статусны клас (англ.) (бел., які дамінуе ў палітычным дыскурсе і вышэйшай адукацыі, тым жа часам адарваны ад клопатаў простых людзей[1].
Таталітарныя ўрады маніпулююць і ўжываюць антыінтэлектуалізм для падаўлення палітычнага іншадумства[2]. Падчас Грамадзянскай вайны ў Іспаніі (1936—1939) і наступнай дыктатуры (1939—1975) генерала Франсіска Франка рэакцыйныя рэпрэсіі супраць белага тэрору (1936—1945) былі заўважна антыінтэлектуальныя — большасць з забітых 200 000 мірных жыхароў былі прадстаўнікі іспанскай інтэлігенцыі, палітычна актыўныя выкладчыкі і навукоўцы, мастакі і пісьменнікі звергнутай Другой іспанскай рэспублікі (англ.) (бел. (1931—1939)[3]. Падчас генацыду ў Камбоджы (англ.) (бел. (1975—1979) камуністычны рэжым Камбоджы амаль знішчыў усё адукаванае насельніцтва.