Поліяміеліт
чалавечае захворваньне / From Wikipedia, the free encyclopedia
По́ліяміелі́т (стар.-грэц. πολιός + µυελός — шэры + сьпінны мозаг) — паралюш сьпіннога мозга ў выніку заражэньня яго шэрага рэчыва поліявірусам. Заражэньне адбываецца праз страўнікава-кішачны тракт і праз дыханьне ад іншага хворага чалавека-вірусаносьбіта. Вірус размнажаецца ў лімфатычным глотачным кольцы і рэгіянарных ліфматычных вузлах, пранікае ў кроў. Пашыраны сярод дзяцей, таму для папярэджаньня хваробы дзецям робяць прышчэпку[1].
У 1950-х гадах вацыну супраць поліяміеліту распрацаваў ураджэнец Беластоку Альбэрт Сабін. У 1957 годзе яго проціполіяміелітная пераральная (прымаецца ўнутр) вакцына пасьпяхова прайшла выпрабаваньні ў Чылі, Нідэрляндах, Японіі, Мэксыцы, СССР і Швэцыі. Праз тры гады сродак атрымаў дазвол на распаўсюд у ЗША[2]. У 2002 г. хваробу перасталі выяўляць у Эўропе[3]. На 2010 г. у 10% выпадкаў хвароба мела сьмяротны зыход, у 40% прыводзіла да інваліднасьці. Штогод хваробу працягвалі выяўляць 3 краінах Азіі (Аўганістан, Індыя і Пакістан) і 1-й краіне Афрыкі (Нігерыя). У 2010 г. адтуль захворваньне трапляла ў 6 краінаў Афрыкі (Лібэрыя, Малі, Маўрытанія, Сьера-Леонэ, Сэнэгал і Чад) і 2 краіны Азіі (Нэпал і Таджыкістан)[4]. На 2012 г. выпадкі хваробы перасталі выяўляць у большасьці краінаў сьвету[3].