Real Monesteriu de Santa María de Guadalupe
From Wikipedia, the free encyclopedia
El Real Monesteriu de Santa María de Guadalupe ye un monesteriu asitiáu na llocalidá de Guadalupe, na provincia de Cáceres, España. Foi declaráu Patrimoniu de la Humanidá pola Unesco en 1993. Nel so interior aprecia l'estilu góticu, mudéxar, renacentista, barrocu y neoclásicu, esto ye, dende los sieglos XIII al XVIII.
Real Monesteriu de Santa María de Guadalupe | |
---|---|
Patrimoniu de la Humanidá UNESCO Bien d'Interés Cultural | |
Real Monasterio de Santa María de Guadalupe (es) | |
monesteriu | |
Llocalización | |
País | España |
Autonomía | Estremadura |
Provincia | provincia de Cáceres |
Conceyu | Guadalupe |
Coordenaes | 39°27′10″N 5°19′39″W |
Historia y usu | |
Relixón | Ilesia Católica |
Arquiteutura | |
Materiales | piedra |
Estilu | arquiteutura gótica |
Superficie | 1,1 ha |
Patrimoniu de la Humanidá | |
Criteriu | (iv) y (vi) |
Referencia | 665 |
Rexón | Europa y América del Norte |
Inscripción | 1993 (Xunta XVII) |
BIC | RI-51-0000024[1] |
Web oficial | |
Antes de l'ampliación monástica, el santuariu caltúvose como prioratu secular mientres cuarenta y ocho años nos reinaos d'Alfonsu XI de Castiella y Enrique II de Castiella, so patronatu real y señoríu civil. En 1389 pasó a ser monesteriu, según una real provisión expedida por Xuan I de Castiella. Los sos nuevos moradores fueron los monxos de la Orde Jerónima, una comunidá de 32 miembros procedentes de San Bartolomé de Lupiana. En 1835 tuvo llugar la exclaustración, quedando la ilesia pa usu de parroquia dependiente de Toledo. Años dempués declaróse al conxuntu Monumentu Nacional (1879). Alfonsu XIII conseñó una Real Orde pa la entrega del santuariu a los flaires franciscanos, colo qu'empezó una nueva etapa. Pío XII, en 1955, empericotió'l santuariu a la condición de basílica.[2]
Nel so interior cúriase la imaxe de la Virxe de Guadalupe (Estremadura, España), Patrona d'Estremadura y Reina de la Hispanidá.